કીર્તન મુક્તાવલી
(૧) મારા વા’લાજી શું વા’લપ દીસે રે
તા. ૧૦-૧૦-’૫૮, એકાદશીએ કંથારિયામાં રાત્રે ૮-૦૦ વાગે સ્વામીશ્રીએ ગાદીના છેડે બેસીને પ્રેમથી વાતો કરી; જાણે ઉપવાસ કર્યો જ નથી. એમના જ શબ્દોમાં કહીએ તો બે વાટકા સુરતી દૂધપાક ચડાવ્યો હોય ને જેવો કેફ હોય, તેથી અધિક કેફમાં વાતો કરતા હતા:
“આપણે કથાવાર્તા કરીએ, મંદિરે જઈએ, પણ લોયાનું ત્રીજું વચનામૃત સિદ્ધ કેમ થતું નથી?
“નિશ્ચય ને મહિમા નથી. તન, મન, ધન ‘યાહોમ’ થઈ જાય. દાદાખાચરને મહારાજ સિવાય કોઈ વહાલું નહોતું.
‘શૂળી ઉપર શયન કરાવે, તોય સાધુને સંગે રહીએ રે...’
“આ સાખી સાંભળી હોય તો દેશકાળ ન લાગે. આ સાખી સમજાણી હોય, તો સત્પુરુષ ટોકણી કરે તો અભાવ ન આવે. ભીડો વેઠવો ગમે. બાયડી-છોકરાંનો કેમ ભીડો વેઠીએ છીએ!”
[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ભાગ ૨/૪૪૦-૪૪૧]
(1) Mārā vā’lājī shu vā’lap dīse re
October 10, 1958. At 8 pm in Kanthāriyā, Yogiji Maharaj talked while seated on the edge of his seat, as if he had not done a complete fast:
“We listen to kathā-vartā, go to the mandir, yet why can we not perfect Loya 3?
“We lack niyam and mahimā. [If we did have these two] we would surrender our body, mind, and wealth. No one was more dear to Dada Khachar than Maharaj.
“‘Shuli upar shayan karāve toy, sādhune sange rahiye re...’
“If one has heard this lines, then one would not be affected by adverse circumstances. If one has understood this line, then if the Satpurush scolds us, we would not perceive a fault in him. One would like to bear burdens. Oh! How do we bear the burden of our wife and children!”
[Brahmaswarup Yogiji Maharaj: Part 2/440-441]
